‘Via de politie, waar ik als rechercheur werkte, ging ik op een school aan de slag als veiligheidscoördinator. In deze functie zette ik mij voornamelijk in voor een veilig klimaat. Ik had veel contact met de studenten, zodat ik wist wat er speelde bij hen. Ook hielp ik ze met allerlei praktische zaken, zoals stages zoeken en sollicitatiebrieven versturen. Maar de diepgaande, persoonlijke gesprekken vond ik het mooist. Ik nam een steeds meer coachende rol aan. Helaas was dat niet de richting die de school voor mijn functie voor ogen had dus keek ik verder. Mijn schoonouders runnen een gezinshuis met kinderen en jongeren in de leeftijd van 0 tot 21 jaar, mijn vrouw is ermee opgegroeid. Door hen ben ik met deze doelgroep in aanraking gekomen. Ik deed al af en toe leuke activiteiten met de jongeren en vond dat te gek. Daarom reageerde ik op een vacature bij Philadelphia.

Ik werk er pas een half jaar maar weet dat ik de juiste keus heb gemaakt. Naast mijn werk doe ik de studie Social Work, waardoor ik de theorie meteen in de praktijk kan toepassen. Ik werk met jongeren met een licht verstandelijke beperking. De combinatie werk, school en gezin is best pittig, maar de jongeren zijn het waard. Juist in die puberleeftijd is het zo belangrijk dat ze goed begeleid worden. Met een licht verstandelijke beperking worden ze snel overschat én overschatten ze zichzelf. De jongeren willen graag een ‘normaal’ leven: huisje boompje beestje. Een deel van hen is echter hun hele leven afhankelijk van begeleiding. Als begeleider help ik de jongeren door te kijken naar hun talenten. Vaak spelen negatieve aspecten een (hoofd)rol in hun leven. Door de, soms kleine, lichtpuntjes te benadrukken hoop ik hen te bemoedigen en op weg te helpen.’